dinsdag 10 november 2020

Helianthus Strumosus de zonnewortel.



Vandaag heb ik de heerlijke knolletjes van de zonnewortel of ook wel Helianti geoogst. Je ziet zo dat ze familie zijn van de aardpeer deze uit Noord-Amerika afkomstige planten, daar groeien ze in de bossen met een zanderige leemgrond. De planten worden zo n 2 meter hoog en produceren van juli tot september mooie gele eetbare bloemen.

Vanaf november kun je de knolletjes oogsten. Vers uit de bodem zijn ze hard en de structuur deed me meteen net als de niet uitgesproken smaak aan kokosnoot denken. Je kunt ze zowel rauw eten of bereiden als aardappels, gekookt hebben ze een smaak die wat lijkt op schorseneer. Bewaar ze in vochtig zand of laat ze tot gebruik in de grond, ze zijn winterhard. Eenmaal gerooid en boven de grond blootgesteld aan de lucht verliezen ze in een paar dagen hun bite, worden ze snel slap.

In de hete en droge zomer van 2020 bleken ze zonder dat ik water kon geven echte survivers. De 5 knolletjes van de variëteit Herman die ik had geplant produceerden toch nog 2 1/2 kilo aan heerlijke langwerpige knolletjes variërend van 5 tot 15 cm lang . Ze zijn makkelijk te rooien en hebben een dunne gladde schil, daardoor ook makkelijk schoon te maken.

Net als de aardpeer zijn ze zeer geschikt voor diabetici omdat ze de bloedsuikerspiegel niet beïnvloeden. Kortom een echte aanrader dit indianenvoedsel.

Ik heb de knolletjes gekocht bij https://www.vreeken.nl/


Geen opmerkingen:

Een reactie posten